گرگ و گوسفند اثر صمد بهرنگی

گرگ و گوسفند

روزی بود، روزگاری بود . گوسفند سیاهی هم بود . روزی گوسفند همان‌طوری سرش زیر بود و داشت برای خودش می چرید،

یکدفعه سرش را بلند کرد و دید، ای دل غافل از چوپان و گله خبری نیست و گرگ گرسنه‌ای دارد می آید طرفش. چشم‌های گرگ

دو کاسه‌ی خون بود .

گوسفند گفت : سلام علیکم .

گرگ دندان‌هایش را به هم سایید و گفت : سلام و زهر مار! تو این‌جا چکار می کنی؟ مگر نمی دانی این کوه‌ها ارث بابای من

است؟ الانه تو را می خورم .

گوسفند دید بدجوری گیر کرده و باید کلکی جور بکند و در برود . این بود که گفت : راستش من باور نمی کنم این کوه‌ها مال پدر

تو باشند . آخر می دانی من خیلی دیرباورم . اگر راست می گویی برویم سر اجاق (زیارتگاه)، تو دست به قبر بزن و قسم بخور تا

من باور کنم . البته آن موقع می توانی مرا بخوری .

گرگ پیش خودش گفت : عجب احمقی گیر آورده‌ام . می روم قسم می خورم بعد تکه پاره‌اش می کنم و می خورم .

دوتایی آمدند تا رسیدند زیر درختی که سگ گله در آنجا خوابیده بود و خواب هفت تا پادشاه را می دید . گوسفند به گرگ گفت:

اجاق این‌جاست . حالا می توانی قسم بخوری .

گرگ تا دستش را به درخت زد که قسم بخورد، سگ از خواب پرید و گلویش را گرفت .

 

صمد بهرنگی

برگرفته از:قصه های صمد بهرنگی